wpisy na blogu

 Wykonanie szalunków fundamentowych i ich zabetonowanie

13,14 i 17  kwiecień 2010r.

W rolach głównych wystąpili:

1. Marcin – kierownik (13,14,17)

2. Grzesio – logistic and spedyszyn (13,14,17)

3. Tata Josef – ps. Dziadek (13,14,17)
4. Rafał  (13,14)

5. Pan Jurek (13,14,17)

6. Tata ps. Stasek Copka – dziadek (13)

7. Jan  – kolumnolog (17)

8. Piotr  – opluł beton (17)

9. ja (17)

Prace związane z budową szalunków okazały się bardziej czasochłonne niż przypuszczaliśmy. Na domiar złego kiepska pogoda skutecznie utrudniała nam ich postęp, aż w końcu rzęsiście padający (w środę popołudniu) deszcz doprowadził do ich przerwania - przestój przez czwartek, piątek. W sobotę wróciliśmy do roboty ze zdwojoną siłą, zapałem i energią.
Z pomocą przybył nam Janek i Plutluś (tzw. nerwowe chłopaki), którzy skutecznie przegonili z placu budowy niepowołanych gości. Pogoda idealna na lanie betonu. Jednak zanim
to nastąpiło, musieliśmy dokończyć szalowanie, powbijać kołki, powiązać drutem dechy
i pozatykać ziemią szpary. Mnie w roli przypadło m.in. zamiatanie ostrą szczotką fundamentów. Śmiałam się, że jeszcze dom nie został wybudowany, a już mi włażą
w brudnych buciorach do salonu i muszę po nich zamiatać. Janek z Piotrkiem wykopali dwa dołki na metr głębokości, pod fundament frontowych kolumn. Od tamtej pory, o tych kolumnach krążą po świecie legendy. O 14:30 szalunki były gotowe. W tym samym czasie, na horyzoncie pojawiła się gruszka z pompą, a  za nią następna, i następna. Pierwsza grucha
z impetem wjechała na działkę, i rozpoczęła się ostatnia faza dzisiejszych prac – zalewanie szalunków. Szczęśliwie udało się zalać wszystko do końca. Betonu wystarczyło
(19 kubików), fachowo wykonane szalunki nie poszczelały, opluty przez Plutlusia beton wzorowo się związał. I tak oto, uwieńczone przygotowaną przez mamę Zosię wichą z choiny i żonkili, dzisiejsze prace dobiegły końca. A później wszyscy jedli długo i szczęśliwie. Przyszykowany przez mamę Zosię i Ele obiad znacznie się opóźnił z powodu narzuconego nam terminu dostawki betonu. Na szczęście nikt z głodu nie zemdlał. A kiedy i ja zjadłam, już mniej szczęśliwa poszłam zapłacić panom zwijającym szteter, za beton. Nie łatwo było rozstać się z pokaźną, z trudem zaoszczędzoną kupką pieniążków. Jeden z betonowych panów skomentował, że „pieniędzy i kobiet nigdy mu mało” i na odchodne mocno uścisnął mi dłoń. Aż zęby z bólu zacisnęłam, wcześniej oparzona schabowym dłoń i ręka, aż zaczęłam mi pulsować. Ale byłam kwarda, nie dałam po sobie poznać, że mnie zabolało.

 

Wydatki:

8 840 zł za beton B20– całość (27,5 + 19) x 190 zł

 Wykonanie wykopu pod ławy, ułożenie zbrojenia i zabetonowanie ław fundamentowych 

12 kwiecień 2010r.  poniedziałek  

W rolach głównych wystąpili:

1. Pan Ryszard i jego koparka

2. Marcin – kierownik

3. Grzesio i jego muskularne bary

4. Tata Josef – donosiciel (różnych potrzebnych sprzętów m.in. pustaków ze stodoły sąsiada)

4. Betoniarka ze szteterem i jej harm gruszek

Pogoda pozostawiała wiele do życzenia.

Po niedzielnych obfitych opadach deszczu mieliśmy spory dylemat: zmawiać koparkę czy nie zmawiać. Ziemia nie absorbowała już nadmiaru wody, wszędzie pełno kałuż, działka zamieniła się w mokradełko. Na szczęście pan Ryszard ze stoickim spokojem stwierdził,
że nie ma co panikować i niezależnie od pogody przyjedzie i zobaczy na miejscu jak sytuacja będzie się klarować, a jeśli będzie źle to zostawi koparkę u nas pod bacznym okiem Gacka
i przyjedzie jak się wypogodzi. Jeszcze rano o 6:00 Groszek uzbroił się w sztychówkę, parę wysokich, nieprzemakalnych klakierków (czyt. Gumiaków), roboczą kufajkę i poszedł grzebnąć, co by obziorać grunt. Wystraszył przy tym wracającą z „Santorini” Elę, która
w pierwszym momencie wzięła go za seryjnego mordercę, który po nocnych łowach, przemierza naszą działkę w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na zakopanie krwawych dowodów zbrodni. W takich to oto okolicznościach została wbita pierwsza sztychówka
pod budowę naszego domu.

Kopanie wykopu pod lawy fundamentowe

Koparka przyjechała, ale nie bez przygód. Po drodze złapała kapcia w dużym kole. Na pomoc pospieszył Groszek. Po dwu godzinnym opóźnienie wreszcie udało się rozpocząć kopanie.

Trzeba głośno przyznać, że pan Rysiek opanował to rzemiosło do perfekcji. Pomalutku, grzebał, grzebał i wygrzebał nam piękne dołki pod fundamenty. Zanim jednak odjechał, uczestnicy widowiska przeżyli chwilę grozy, gdy kopany w pierwszej kolejności fundament pod wykusz zaczął się obrywać. Sytuację uratował, przybyły w błyskawicznym tempie beton B20, który wypełnił po brzegi walący się wykop, w którego wnętrzu spoczywały już wcześniej przygotowane ławy. Łącznie weszło 30 kubików betonu, dostarczonego 4 gruszkami.

Jak się później dowiedzieliśmy w drodze powrotnej do Łąkty Pan Rysiek znów złapał kapcia w tym samym kole. Tym razem na pomoc pospieszył mu Plutluś i jego koledzy. I w ten sposób sytuacja została opanowana. To już 4 kapeć do kolekcji złapany podczas prac związanych z naszą budową. Miejmy nadzieję, że ostatni.

Wydatki:

350 zł – wykop pod ławy fundamentowe

30 kubików betonu B20 (nieoficjalnie 27,5 kubika ;)  27,5x190 =  5 225 zł

29 marzec 2010 r.

W rolach głównych wystąpili:
1. Krzysiek Koparka
2. Grzegorz

Na początku był chaos

Na początku był chaos. 29 marca 2010 roku z ciemności wyłonił się Pan geodeta i nabił słupki wyznaczające położenie domu oraz ławy wysokościowe fundamentów.

Niestety jacyś żartownisie z okazji pryma-aprylisowych psikusów, pod osłoną nocy, wyrwali nam południowe kołki.

Na szczęście okazało się, że te które pozostały wystarczą na wymierzenie brakujących wysokości.

Później przyjechała koparka  i  chaos się powiększył. Wykopała dziurę na przepusty pod mostek, i wybrała ziemię pod podjazd do domu, jednocześnie zasypując go nagromadzonym wcześniej gruzem.

Kiedy równałam sobie piaseczek, usypana pryzma ziemi stała się idealnym punktem obserwacyjnym dla Miśka, który wypatrywał z niej potencjalnych intruzów idących drogą. Gdy takowy pojawiał się na horyzoncie, dawał Gackowi sygnał i razem biegli do ataku. Z takimi obrońcami nie straszna mi żadna robota, ani mający gwałt w oczach  przechodnie.

 26 marzec 2010 piątek

Po wcześniejszym otrzymaniu informacji z tartaku o zakończeniu obróbki więźby dachowej postanowiłam wziąć sobie dzień wolnego i razem z Groszkiem jechać do Łąkty, co by wziąć czynny udział w „drewnianym” przedsięwzięciu. Nie spodziewałam się jednak, że mój udział będzie aż tak czynny. Na sam wieczór ledwo się ruszałam. Nie ma się jednak czemu dziwić, przez cały dzień razem z Groszkiem ścięliśmy całą przyczepę obrzynków, z czego wybraliśmy jeszcze 102 grubsze kołki do fundamentów, trochę stępli i desek. Na koniec wrzuciliśmy to wszystko na małą przyczepę (piękną furę ułożyłam), do której przyczepiono dwukołówkę z cyrkularką „Harietką”, wianowymi grabkami, motyką, sztangą i dwoma kajfosami tatowej produkcji (z beczki na ropę).  I takim to oto zespołem; przyczepka + dwukołówka z Zetorem na czele, spowitym mrokiem późnym wieczorem Groszek
z Piotrkiem pomknęli do Książnic, by jeszcze przed 23 wrócić do Łąkty na kolację
i spoczynek.

27 marzec 2010 Sobota

Dziś część właściwa – transport najważniejszego i najcięższego załadunku; dużego wozu
z więźbą dachową. Podjął się jej sam tata w asyście Groszka. Ja tymczasem zostałam w domu i zajęłam się porządkowaniem miejsca wczorajszej ”rzezi niewiniątek” – zwoziłam wczoraj wyprodukowany trot do kurnika J Przed obiadem zadzwonił Groszek z niezbyt pomyślną wiadomością – złapali gumę w przednim kole wozu. Na szczęście po całonocnym łapaniu kur u Ptaszka, w domu przebywał Plutluś, który z powodu niedyspozycji fizycznej, nie wstał
do pracy (do dziś uparcie twierdzi, że mu budzik nie zadzwonił, ja nazywam rzeczy
po imieniu, a ta zowie się KACUR). Nie dokończywszy żucia kanapki z boczkiem
i musztardą, czym prędzej spakował klucze nieznanej mi numeracji i pospieszył z odsieczą. Oj długo borykali się z tym kapciem. Kiedy wreszcie skończyli, zmęczony i głodny Plutluś wrócił do swojej porzuconej, na wpół nadgryzionej kanapki. Jednak nie było mu dane posilić się. Nie zdążył nawet wgryźć się w skórkę chleba, kiedy ponownie rozległ się dźwięk telefon. To znów oni. Trudno w to uwierzyć, ale ponownie złapali kapcia. Jakby tego było mało
w tym samym kole co poprzednio. Przejechali zaledwie z Łąkty Górnej do Dolnej i sytuacja się powtórzył. Świadkowie donoszą, (Plutluś potwierdza) iż zdesperowanym chłopcom skończyły się papierosy, zarówno te markowe jaki te domowej produkcji taty. Zdenerwowany Groszek nie mogąc dać upustu nerwów poprzez przysłowiowego dymka, oddalił się chwilowo z miejsca zdarzenia, a ochłonąwszy powrócił po dłuższej chwili. W końcu udało się pozbyć usterki i późnym popołudniem mieliśmy naszych bohaterów z powrotem w Łąkcie. Na tym jednak nie koniec. Zebrawszy większa ekipę, potrzebną do załadunku desek, na czele z tatą wyruszyli po raz ostatni na tartak. Tym razem zespół składał się z wozu obrzynków
i przyczepy desek.(na doczepkę przypięto jeszcze wózek do betonu) Niestety czasu starczyło jedynie na dotarcie do Łąkty. Przez całą niedziele drewno czekało sobie cierpliwie
na parkingu na Zamvinexie, pod bacznym okiem stróża, by w poniedziałek z tatą i Łukaszem dotrzeć wreszcie do celu. W ten oto sposób pomyślnie zakończona została akcja transportu. Drewno starannie poukładane  czeka na swoje pięć minut, a cerkulatka „Harietka” ochoczo rżnie i będzie w przyszłości rżnęła obrzynki na kwadraty.

12, 18 grudzień 2009 r.

W rolach głównych wystąpili:

1. Tomasz - brat

2. Łukasz - brat

3. Grzegorz - brat

4. Piotr - brat

5. Stanisław - tata

6. Grzegorz  - mój Aj-low-iu

Praca w lesie polegała na ściąganiu drzewa esiokiem (traktor)  wyposażonym w urządzanie zwane „waryjot” oraz na jego obciosywaniu (znaczy się drzewa, nie waryjota). O waleczności osób pracujących w lesie na Bełdnym, w tych jakże trudnych warunkach,

 dowiedzieć się można z opowieści naocznych świadków. Jako uczestnik akcji musze powiedzieć ze mimo 10 stopniowego mrozu było wręcz ciepło, co było spowodowane nasza ciężka praca. Esiok dawał z siebie wszystko. Nie było drwa na niego! Wszystko ciągnął za sobą niczym lokomotywa wagony. Niestety doszło do tego, że brakło mu paliwa.. zgasł... a że akumulator był zdechnięty byliśmy w du.... Bez traktora dalsze prace były niewykonalne. Niewiele myśląc zacząłem przedzierać się przez gęty las, w kierunku zaparkowanego samochodu, aby skoczyć na CPN,  zabrać ze sobą nowy akumulator i kable rozruchowe. W tym czasie Fasol ze Staszkiem Copką szaleli z siekierkami w rekach. Kiedy wróciłem z paliwem i nowa bateria które nie były lekkie, uruchomiliśmy esioka. Jego ryk wdzięczności był bezcenny... starsi górale mówią ze każdy traktor ma swoją dusze.... bez paliwa esiok był jak drwal bez siekiery. Ze zdwojoną siłą ściągnął resztę ściętych drzew cdn.

Autor:

Łukasz